“Luister je wel naar mij?” – Wat wij kunnen leren van kinderen

Wij volwassenen hebben er een handje van om na twee keer een vraag te hebben gesteld aan een kind, het kind aan te kijken en te zeggen: “Luister je wel naar mij?”

Het kind kijkt je vragend aan en denkt diep van binnen: “Luister JIJ wel naar mij?” Gedurende het gesprek zijn er door het kind verbaal en non-verbaal al vaak een aantal duidelijke signalen afgegeven die wij als volwassen regelmatig over het hoofd zien.  Wij kunnen hier best nog wat van leren.
Ik zal meer uitleg geven.

Non-verbale communicatie is communicatie zonder woorden. Denk hierbij aan; lichaamshouding, stemgebruik, gezichtsuitdrukkingen, gebaren. Non-verbale en verbale communicatie gaan bij kinderen altijd samen, omdat wij als kinderen vanaf moment één dat wij ter wereld komen leren te communiceren door ons non-verbaal uit te drukken. Langzamerhand komt de verbale communicatie ook aan de orde, maar zullen kinderen hun non-verbale communicatie altijd blijven toepassen.  

Een kind voelt ook altijd haarfijn aan als een volwassene wel reageert maar niet beschikbaar is.

Wetenschappelijk is bewezen dat wij onbewust meer lichaamsstaal gebruiken dan woorden.

Nu hoor ik je denken; maar in een gesprek komen er toch héél veel woorden aan te pas… dat klopt! Maar toch is het zo! Simpelweg omdat we ervoor kunnen kiezen om niet te spreken, maar het onmogelijk is om niet te communiceren via lichaamstaal. Dit gebruiken we namelijk altijd: we kunnen niet anders. Nu we dit weten kun je eigenlijk wel vaststellen dat het gebruik van lichaamstaal eerst wordt waargenomen en dan pas de woorden die er worden uitgesproken.

Wat je iemand ziet doen is immers veel directer dan de woorden die de ander uitspreekt.

Denk maar eens aan het volgende:

Een dreumes (1,5 jaar) kan zich nog niet uiten middels woorden en kan de woorden die een volwassene uitspreekt ook nog niet plaatsen. Jij als volwassene gaat op ooghoogte van het kind hurken, heeft een fijne ontspannen houding over je lijf, glimlacht lief maar zegt lelijke dingen. Het kind zal dit als heel prettig ervaren. Hij/zij gaat uit van de non-verbale communicatie die wordt weergegeven. Draai het nu maar eens om; hele lieve woorden gaan per direct verloren met een niet vriendelijke, onrustige houding met een onprettig mimiek in het gezicht. Het kind zal hoogstwaarschijnlijk zijn emoties laten zien en zich van deze persoon willen verwijderen.

Oftewel; voer je als volwassene een gesprek en laat de ander een onprettige non-verbale communicatie zien zou je het liefst weglopen. Je voelt je er niet prettig onder.

Laten we een voorbeeld nemen aan de manier waarop kinderen communiceren en ons bewust zijn van de non-verbale manier van communiceren.
Kinderen kiezen voor de prettige manier van een bepaalde lichaamshouding. Daarom is het zo van belang om tijdens een gesprek te letten op je non-verbale manier van communiceren. Hoe wil je de woorden overbrengen? Hoe zal de ander zich hierbij voelen? Goed om daar eens over na te denken????.

Met dank aan Lisa Hijkoop, pedagogisch medewerkster kinderopvang